Ο νέος Έξαρχος κ.Δημήτριος

απευθύνεται προς το ποίμνιό του

Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Επισκόπου-Εξάρχου κ.κ. Δημητρίου

κατά την ενθρόνιση του (24 Μαΐου 2008)

*************

Στη σκέψη μου ηχεί έντονα αυτήν την ιερή στιγμή  η νουθεσία του αποστόλου των εθνών Παύλου προς τους πρεσβυτέρους της Εφέσου: «Προσέχετε λοιπόν τους εαυτούς σας και ολόκληρο το  ποίμνιο, εις το οποίο το Πνεύμα το Άγιο σάς τοποθέτησε επισκόπους, δια να ποιμαίνετε την εκκλησία του Θεού, την οποίαν απέκτησε με το δικό του αίμα» (Πραξ 20, 28). 

Ώρα προσευχής και περίσκεψης ενώπιον του Μεγάλου Αρχιερέως Χριστού! Αναλογίζομαι κι εγώ το βάρος της διακονίας την οποία η Αγία Εκκλησία δια μέσου του Αγίου Πατρός Βενεδίκτου Ις΄  μου ανέθεσε. Δεν είναι σχήμα λόγου της συγκίνησης της στιγμής. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Μετά φόβου Θεού ανεβαίνω σήμερα στο της αρχιεροσύνης λειτούργημα. 

Συναισθανόμενος με κάθε επίγνωση την αναξιότητα μου και τις δυσκολίες τις οποίες αναπόφευκτα συνεπάγεται η άσκηση της επισκοπικής διακονίας, ειδικότερα στον συγκεκριμένο χώρο εντός του οποίου καλούμαι να την προσφέρω,  εναποθέτω με εμπιστοσύνη τις ελπίδες μου  στη Θεία Πρόνοια, στη  χάρη του Παναγίου Πνεύματος για να αναπληρώσει τις ελλείψεις μου και να θεραπεύσει τις αδυναμίες μου. Θάρρος μου δίνουν τα λόγια του Κυρίου στον απόστολο Παύλο: «Αρκεί σοι η χάρις μου, η γαρ δύναμις μου εν ασθενεία τελειούται» (2 Κορ. 12, 9). Επικαλούμαι την  μεσιτεία, τη βοήθεια  και την προστασία της Παμμακαρίστου Θεοτόκου, μητέρας των ιερέων,  και του προστάτου μου Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου.  

Μετά  τριάντα χρόνια διδακτικής πανεπιστημιακής  διακονίας στη Ρώμη και στο Παρίσι,  επιστρέφω σήμερα στην Ελλάδα και στην Εξαρχία. Η μακρά απουσία μου με αποξένωσε κάπως από την ελληνική πραγματικότητα και τους προβληματισμούς της Καθολικής Εκκλησίας και της Εξαρχίας μας στην Ελλάδα.  

Τώρα πλέον θα προσπαθήσω  να εκπληρώσω τη νέα μου διακονία με τη χάρη του Θεού και την αδελφική συνεργασία και συμπαράσταση των συνεπισκόπων μου της Καθολικής Ιεραρχίας Ελλάδος, και ιδιαίτερα των μελών της Εξαρχίας, των ιερέων,  των μοναχών  της Ι.Μονής «Παμμακαρίστου Θεοτόκου», των Μικρών Αδελφών του Ιησού στα Γιαννιτσά της Δυτικής Μακεδονίας, και των αξίων λαϊκών, ανδρών και γυναικών, οι οποίοι υπήρξαν πάντα πρόθυμοι συνεργάτες και συνοδοιπόροι του Επισκόπου.

Σήμερα βρίσκομαι ενώπιον σας, αγαπητοί μου ιερείς και αγαπητές μοναχές της Ι.Μονής «Παμμακαρίστου Θεοτόκου», και Μικρές Αδελφές του Ιησού, αγαπητά μου πνευματικά τέκνα, ταγμένος   ως επίσκοπος σας στην υπηρεσία της τοπικής μας Εκκλησίας, της Αποστολικής  Εξαρχίας Ελλάδος. Δεν επεδίωξα αυτή τη θέση, υπήκουσα με τρόμο και αγωνία στην ανώτατη εκκλησιαστική μου Αρχή.  Σας ζητώ να με αποδεχθείτε ως αδελφό σας, να είστε εύσπλαχνοι απέναντι μου. Αν κάποιον αδίκησα τού ζητώ ειλικρινά συγγνώμη, αν κάποιος με μισεί ή με αδίκησε τού προσφέρω τη δική μου συγγνώμη και αγάπη.

Από μέρους μου, σας υπόσχομαι  -  και πιστέψτε με -  ότι δεν ήλθα «διακονηθήναι αλλά διακονήσαι» (Ματθ. 20, 28) με τη χάρη του Χριστού. Επιτρέψτε μου να σας διαβεβαιώσω ότι δεν έρχομαι ανάμεσα σας  για να ασκώ εξουσία και να διατάσσω. Κάποιες τελικές αποφάσεις βέβαια πρέπει να παίρνονται, και αυτό με ευθύνη του επισκόπου, αφού ακούσει τους συνεργάτες του. Δεν έρχομαι ανάμεσα σας ως καθηγητής του Κανονικού Δικαίου. «Είς  γαρ  υμών εστιν ο καθηγητής, ο Χριστός, πάντες δε υμείς αδελφοί εστε» (Ματθ. 23,8) είπε ο Κύριος στους μαθητές του.  Ένας είναι ο καθηγητής όλων μας, επισκόπων, κλήρου και λαού, ο Χριστός. Αυτός είναι ο Μέγας Αρχιερέας, ο ακρογωνιαίος λίθος της Εκκλησίας (1 Κορ 10, 4, Εφ 10,20). Ο νόμος χωρίς αγάπη σκοτώνει, είναι γράμμα κενό.

Αυτή τη στιγμή δεν σας ζητώ παρά ένα πράγμα:  να προσεύχεστε για μένα  και να μη με εγκαταλείψετε, να μη με αφήσετε μόνο. Δεν θα μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου. Εύχεσθε υπέρ εμού, όπως ο Δομήτωρ Κύριος ημών Ιησούς Χριστός με ενισχύει στα ευθυνοφόρα καθήκοντα μου. Θα σταθώ κι εγώ στο πλευρό σας, για να διακονήσουμε ενωμένοι την εκκλησιαστική μας κοινότητα, και να δώσουμε μαρτυρία αγάπης και ενότητας γύρω μας.  Στα χρόνια που μου απομένουν να ζήσω - σε λίγο αρχίζω το 70 έτος της ηλικίας μου - θα πορευθούμε ενωμένοι για να αντιμετωπίσουμε μαζί τα ποιμαντικά μας θέματα, αυτό το ίδιο το μέλλον και την επιβίωση της Εξαρχίας μας και την αποστολή του ενωτικού έργου που μας εμπιστεύθηκαν οι  Πατέρες μας, στα πλαίσια μιας νέας εκκλησιολογίας της Β’ Βατικανής Συνόδου και των οικουμενικών δεσμεύσεων της Καθολικής Εκκλησίας.

Καλούμαι σήμερα ως πνευματικός ποιμένας μιας μικρής  σε αριθμό εκκλησιαστικής  κοινότητας πιστών στην Αθήνα και στα Γιαννιτσά, oι οποίοι εξ ολοκλήρου ενωμένοι με την Εκκλησία της Ρώμης ανήκουν στην ανατολική βυζαντινή παράδοση. Η διπλή αυτή εκκλησιακή τους ταυτότητα, ως Καθολικών και Ανατολικών εν πλήρει κοινωνία με την  Αποστολική Έδρα της πρεσβυτέρας Ρώμης και τον προκαθήμενο της, τον Επίσκοπο Ρώμης, και συγχρόνως πιστοί στις ιερές πατερικές παραδόσεις, τον θεολογικό πλούτο και τη θεία Λατρεία της χριστιανικής Ανατολής, εμπλουτίζει αυτήν την ίδια την Καθολική Εκκλησία της Ελλάδος,  - η οποία στο σχεδόν σύνολο της ανήκει ιστορικά στη δυτική λατινική παράδοση - ,  και εκφράζει  την «συγκληρονομία», την κοινωνία και ενότητα στους κόλπους της ίδιας της Καθολικής Εκκλησίας.

Όμως, κατά τις τρεις  τελευταίες δεκαετίες στους Έλληνες Ανατολικούς Καθολικούς προστέθηκαν στην Εξαρχία με εντολή της Αγίας Έδρας και τρεις άλλες κοινότητες πολυπληθέστερες σε αριθμό, μερικές χιλιάδες Καθολικών αδελφών μας Μεταναστών  Συροχαλδαίων από το μαρτυρικό Ιράκ, Ουκρανών  και Ρουμάνων Βυζαντινής παραδόσεως,  εγκατεστημένων μόνιμα ή προσωρινά στη φιλόξενη πατρίδα μας.  Είναι ένα χριστεπώνυμο ποίμνιο που είχε ανάγκη από ποιμένα, μετά την για λόγους υγείας παραίτηση του Σεβασμιωτάτου επισκόπου μας κυρίου Αναργύρου, άξιου Ιεράρχη και πνευματικού ανθρώπου. Η παρουσία ιδιαίτερα των   Συροχαλδαίων  αδελφών μας ανάμεσα μας, οι οποίοι ανήκουν στο Πατριαρχείο της αρχαίας Βαβυλωνίας των Χαλδαίων,   με την αρχαία αραμαϊκή  λειτουργική τους γλώσσα και παράδοση, μάς φέρνει πλησιέστερα στον Ιησού από τη Ναζαρέτ, ο οποίος αυτή τη γλώσσα ομιλούσε και σε αυτήν εδίδαξε και μας παρέδωσε τον ευαγγελικό σωτήριο Λόγο του.

Η Ελληνική Καθολική Εξαρχία κατέστη πλέον κατεξοχήν  Εκκλησία της διασποράς, Εκκλησία των Καθολικών Ανατολικών Μεταναστών. Τα σημεία των καιρών είναι πλέον φανερά ενώπιον μας. Ενώπιον του Θεού και της  Αγίας Εκκλησίας του έχουμε όλοι μαζί την ίδια ιερή ποιμαντική ευθύνη, προσωπική και συλλογική, για τον λαό μας, τους πιστούς  μας,  Καθολικούς Έλληνες και Καθολικούς Μετανάστες,   που μάς εμπιστεύθηκε η Εκκλησία, και γι αυτό θα δώσουμε  όλοι λόγο.

Δεν έχω να παρουσιάσω αυτή τη στιγμή κανένα ιδιαίτερο πρόγραμμα. Το πρόγραμμα ζωής και δράσης του κάθε χριστιανού, του κάθε κληρικού, του κάθε μοναχού ή μοναχής,  του κάθε πιστού λαϊκού, είναι κοινό,  η κατά Χριστόν ζωή: «ος δ’ αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 5, 19), μας λέγει ο Κύριος, και μας προτρέπει: «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς» (Ματθ.5, 16).

Θα προσπαθήσω κι’ εγώ απλά να  «ποιήσω και διδάξω» όσα παρέλαβα από τον Χριστό, τους Αγίους Αποστόλους και Πατέρες της Εκκλησίας. Θα προσπαθήσω να πράξω  ό,τι μου είναι δυνατόν για να πλησιάσω τους πιστούς της Εξαρχίας, Έλληνες και Μετανάστες, και να βρεθώ ανάμεσα τους, να τους γνωρίσω καλλίτερα,  να σταθώ κοντά στον πονεμένο και ξεριζωμένο από την πατρίδα του Ιρακινό πιστό λαό μας, κοντά στους Ουκρανούς και Ρουμάνους αδελφούς μας, στις οικογένειες τους, στα παιδιά τους, στα προβλήματα τους. Κανένας από αυτούς δεν πρέπει να αισθάνεται ξένος ανάμεσα μας στην Εξαρχία. Τις ριζωμένες ιερές χριστιανικές παραδόσεις  των σεβασμίων Εκκλησιών στην πατρίδα σας θα συνεχίσετε να  βιώνετε πλήρως εδώ στην Ελλάδα μέσα στην Ελληνική Καθολική Εξαρχία.

Πρέπει να ομολογήσω με ειλικρίνεια ότι οι Μετανάστες πιστοί μας, Ιρακινοί, Ουκρανοί και Ρουμάνοι   έδωσαν και δίδουν σε όλους μας ένα οικοδομητικό παράδειγμα ευλαβείας και ενεργούς συμμετοχής στη ζωή της Εκκλησίας μας. Για δε τους Ουκρανούς και Ρουμάνους, οι οποίοι στην πατρίδα τους φέρουν τον ιστορικό τίτλο Ελληνο-Καθολικοί (Greek catholics), εδώ στην Ελλάδα έγιναν πραγματικά Έλληνες (Greeks).

Χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εξαρχίας,  Έλληνες και Μετανάστες, δεν σας ζητώ να έρθετε εσείς σε μένα, αλλά θα έλθω εγώ να σας συναντήσω εκεί όπου ζείτε και με τον ιδρώτα του προσώπου σας αγωνίζεσθε ανάμεσα σε τόσες αντιξοότητες για ένα καλλίτερο μέλλον. Σας ζητώ να με δεχθείτε ως φίλο και αδελφό σας, θα σας συμπαρασταθώ με όλες μου τις δυνάμεις,  συστρατευμένοι όλοι εν Χριστώ για να δώσουμε την καλή μαρτυρία γύρω μας.

Τα προβλήματα σας, αδελφοί Μετανάστες, είναι πολλά και δύσκολα, κοινωνικής ένταξης, απόκτησης άδειας παραμονής και εργασίας, επαγγελματικής αποκατάστασης, συνθηκών διαβίωσης, εκπαίδευσης των παιδιών σας, κλπ. Με τα λίγα μέσα που διαθέτει η Εξαρχία, αλλά με τη βοήθεια και των άλλων εκκλησιαστικών Καθολικών επαρχιών στη χώρα μας και των συνεπισκόπων μου, μαζί με τον κλήρο και τις μοναχές της «Παμμακαρίστου» και τις Μικρές Αδελφές του Ιησού, στεκόμαστε και θα σταθούμε άγρυπνοι κοντά σας. Ελπίζουμε ότι η Ελληνική Πολιτεία θα ακούσει τη φωνή σας και τη φωνή μας για να κατοχυρώσει έμπρακτα την ισοπολιτεία όλων των Μεταναστών. Κάποτε και εμείς οι Έλληνες ήμασταν μετανάστες σε δυτικές χώρες και τιμήσαμε την πατρίδα μας.

Πολλοί είναι οι νέοι και οι νέες της Εξαρχίας, Έλληνες λιγότεροι, πολύ περισσότεροι όμως Ιρακινοί, Ουκρανοί και Ρουμάνοι. Προσπαθήστε να γνωρισθείτε καλλίτερα οι μεν με τους δε,  ας γίνετε πρωταγωνιστές της χριστιανικής αλληλεγγύης ενάντια σε  κάθε τάση φυλετισμού και περιθωριοποίησης του ξένου. Ούτε εγώ είμαι ξένος για σας, ούτε εσείς είσθε ξένοι για μένα. Σας ζητώ τον νεανικό χριστιανικό ενθουσιασμό σας του οποίου η Εκκλησία έχει ανάγκη για την ανανέωση της.

Η κοινότητα μας αποτελεί μικρό τμήμα των κατ’ Ανατολάς Καθολικών Εκκλησιών, που αριθμούν σήμερα μερικά εκατομμύρια πιστών, και θεώρησε πάντοτε την ενότητα των Εκκλησιών ως βασικό στόχο της προσευχής της και της δράσεως της. Ωστόσο δεν  διατείνεται ούτε διεκδικεί να είναι   γέφυρα ή  πρότυπο  αυτής της ενότητας,  για την πλήρη αποκατάσταση της οποίας προσευχόμεθα  όλοι οι μαθητές του Χριστού σε Ανατολή και Δύση,  και για την οποία διεξάγεται ο επίσημος Θεολογικός Διάλογος αγάπης και αλήθειας υπό την αιγίδα του Ποντιφικού Συμβουλίου για την Ενότητα των Χριστιανών και του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά συμμετέχει  και αυτή ταπεινά και αθόρυβα στην ιερή αυτή οικουμενική πορεία.

Ενωτικό είναι το όραμα και φρόνημα μας και όχι «ουνιτικό».  Η Β΄ Βατικανή Σύνοδος μας υπενθυμίζει ότι οι ισχύουσες κανονικές δομές λειτουργίας των κατ’ Ανατολάς Καθολικών Εκκλησιών  θεσπίσθηκαν «άχρι καιρού», δηλαδή μέχρις ότου οι Εκκλησίες, Καθολική και η Ορθόδοξη,  αποκαταστήσουν την πλήρη κοινωνία τους (Διάταγμα για τις Ανατολικές Εκκλησίες, αριθ. 30) κατά το πρότυπο της αρχαίας αδιαίρετης Εκκλησίας της πρώτης χιλιετίας προ του τραυματικού χωρισμού.

Θα ήθελα  να  διαβεβαιώσω τους Ορθοδόξους αδελφούς μας ότι  η Ελληνική Καθολική Εξαρχία, ακολουθώντας την κοινή Διακήρυξη της Μικτής Επιτροπής   του Θεολογικού Διαλόγου των δύο Εκκλησιών, - της οποίας είμαι μέλος - , απορρίπτει και θα απορρίπτει κατηγορηματικά κάθε ενέργεια προσηλυτισμού από οπουδήποτε και αν προέρχεται, αλλά τους παρακαλώ να μην μας αρνηθούν  το δικαίωμα να υπάρχουμε  και την ποιμαντική μας ευθύνη  έναντι του μικρού μας ποιμνίου, ας μη μας αρνηθούν την ειλικρίνεια και τις καλές μας προθέσεις για την ιερή υπόθεση της ενότητας των χριστιανών. Σας ικετεύω, αγαπητοί Ορθόδοξοι αδελφοί,  μη με θεωρείτε «ουνίτη», αλλά ενωτικό ιεράρχη.

Ο Πάπας Βενέδικτος Ις΄ μου ανέθεσε την διαποίμανση αποκλειστικά των πιστών που ανήκουν στην εκκλησιαστική μας κοινότητα. Σας διαβεβαιώνω ότι αυτό θα προσπαθήσω να πράξω με τιμιότητα και απόλυτο σεβασμό προς την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, προς τον Μακαριώτατον Προκαθήμενο της, Αρχιεπίσκοπον Αθηνών και πάσης Ελλάδος, την Σεπτή Ιεραρχία της και το χριστεπώνυμο πλήρωμα της. Υπήρξα πανεπιστημιακός διδάσκαλος πολλών Ορθοδόξων σπουδαστών, κληρικών και λαϊκών, στη Ρώμη και στο Παρίσι, και όλοι γνωρίζουν καλά τις σκέψεις και τα φρονήματα μου έναντι της Ορθοδοξίας. Με αυτές τις  ειλικρινείς προθέσεις θα συνεχίσω τη νέα μου διακονία ως επίσκοπος στην Ελλάδα.

Προς επισφράγιση αυτού, κατά τη συνάντηση μου την περασμένη Δευτέρα εδώ στην Αθήνα με τον  Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, μου πρόσφερε αυτό το άγιο ποτήριο, σύμβολο της πλήρους ενότητας την οποία επιζητούμε με την διακαή προσευχή μας και τον διάλογο αγάπης και αλήθειας. Αυτό το άγιον ποτήριον θα χρησιμοποιήσω σήμερα και αύριο κατά την πρώτη μου αρχιερατική θεία λειτουργία, εγκαινιάζοντας τη νέα μου διακονία στην Εκκλησία υπέρ της των πάντων ενώσεως.

Μου δόθηκε ως τιτουλαρίου επισκόπου ο τίτλος μιας πάλαι ποτέ διαλαμψάσης επισκοπής, της Καρκαβίας (Carcabiensis), μικρής πόλης  στη Ρωμαϊκή επαρχία  της Βιζακένης στην Τυνησία της Αφρικής, δηλαδή εκτός του εδαφικού κλίματος της δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Η επιλογή του τίτλου μιας τέτοιας έδρας  - για την οποία δεν είχα ποτέ ακούσει να γίνεται λόγος και δεν γνωρίζω καν που ευρίσκεται -  έχει και την οικουμενική της σημασία υπό την έννοια ότι  η Ρώμη δεν επιδιώκει τη χρήση  επισκοπικών τίτλων που κατέχουν σήμερα δικαιωματικά Ορθόδοξοι τιτουλάριοι ή επαρχιούχοι επίσκοποι. 

Κάλεσα να με χειροτονήσουν δυο νέους στην ηλικία και στη χειροτονία Επισκόπους, τον Σεβασμιώτατο Μιχαήλ Φρατίλα, βοηθόν Επίσκοπο του Μακαριωτάτου Λουκιανού Μουρεσαν, Αρχιεπισκόπου της Ρουμανικής Καθολικής Ανατολικής Εκκλησίας στο Βουκουρέστι,  και τον Σεβασμιώτατο Hlib Longeva, βοηθό Επίσκοπο του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου της Καθολικής Ανατολικής Ουκρανικής  Εκκλησίας Λουμπομιρ Χουζαρ, διότι και οι δυο υπήρξαν μαθητές μου στη Ρώμη. Οι μαθητές επίσκοποι δια της επιθέσεως των χειρών και την επίκληση του Παναγίου Πνεύματος χειροτονούν τον δάσκαλο, και τον καθιστούν αδελφόν τους συνεπίσκοπον. Μέσω αυτών  εντάσσομαι στην αποστολική διαδοχή και στο Σώμα των διαδόχων των Αποστόλων, και μαζί με αυτούς θα ακολουθήσω τον  Μόνον και Μοναδικόν Καθηγητή Χριστόν, του οποίου όλοι είμεθα μαθητές.

Κάλεσα επίσης ως συγχειροτονούντα τον Σεβασμιώτατο  Φραγκίσκο, επίσκοπο Σύρου, Θήρας και Κρήτης και πρόεδρο της Ιεράς Συνόδου της Καθολικής Ιεραρχίας της Ελλάδος, ο οποίος δια της επιθέσεως των χειρών και την επίκληση του Παναγίου Πνεύματος, με εντάσσει και αυτός στο επισκοπικό σώμα της Καθολικής Εκκλησίας και με καθιστά μέλος της  Ιεράς Συνόδου της Καθολικής Ιεραρχίας της Ελλάδος.

Όμως η σκέψη και η προσευχή μου αυτή τη στιγμή ανυψώνεται στον ουρανό για να συναντήσει τους αείμνηστους γονείς μου, όπως και  τους μακαριστούς προκατόχους μου επισκόπους Ησαΐαν, Μελέτιον, Βενιαμίν, Διονύσιον  και Υάκινθον, ο οποίος  και με χειροτόνησε πρεσβύτερο προ 40 ετών στα Ιεροσόλυμα, στη Βασιλική της Αγίας Άννης, δίπλα στην Προβατική Κολυμβήθρα, και τους αοίδημους ιερείς της Εξαρχίας καθώς και τις αείμνηστες μοναχές της «Παμμακαρίστου Θεοτόκου». Όλοι μάς άφησαν μια πλούσια πνευματική κληρονομιά, της οποίας καλούμεθα να φανούμε ακόλουθοι και αντάξιοι.

Mε βαθειά συγκίνηση και ευγνωμοσύνη θα ήθελα  να ευχαριστήσω όλους για τη συμμετοχή και συμπροσευχή σας κατά την σημερινή ημέρα,  ιδιαίτερα τον Σεβασμιώτατον Αρχιεπίσκοπον Αποστολικόν Νούντσιο Patrick Coveney. Σας παρακαλώ, Σεβασμιώτατε Νούντσιε, να διαβιβάσετε προς τον Άγιο Πατέρα, Πάπα Ρώμης Βενέδικτον Ις΄ τα αισθήματα σεβασμού, πιστότητας, αφοσίωσης και υπακοής, και την άρρηκτη κοινωνία μου με την Αποστολική Εκκλησία των πρωτοκορυφαίων Πέτρου και Παύλου. Προς τον Άγιο Πατέρα έσπευσα αμέσως μετά την εκλογή μου να εκφράσω τα υικά μου αυτά αισθήματα. Εγκάρδιο ευχαριστώ προς τους τρείς Σεβασμιωτάτους Αρχιερείς που με χειροτόνησαν, Μιχαήλ, Φραγκίσκον και Χλιβ, τους εδώ παρόντες συλλειτουργούντας και συμπροσευχομένους Αρχιερείς της Ιεραρχίας μας, Νικόλαον Νάξου-Τήνου, Νικόλαον Αθηνών, Ιωάννην Κερκύρας, και Νησαν των Αρμενίων, τους Σεβασμιωτάτους Σωτήριον Ferrara, Γεώργιον Dzudzar και Ιωσήφ-Jules Zerey.

Ένα θερμό αδελφικό ευχαριστώ στους εδώ παρόντες εκπροσώπους  των διαφόρων Καθολικών Ανατολικών Εκκλησιών, στους λατινορρύθμους και αρμενορρύθμους ιερείς, μοναχούς και μοναχές των εκκλησιαστικών επαρχιών της Ελλάδος, και στους  αγαπητούς  φίλους  που ήρθαν και τίμησαν με την παρουσία τους την Ελληνική Καθολική Εξαρχία μας και στάθηκαν κοντά μου  κατά την ιερή αυτή στιγμή της ζωής μου, όπως και της εκπροσώπου του αξιότιμου Δημάρχου των Αθηναίων. Τιμή και συγκίνηση για μένα η παρουσία του εκπροσώπου του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης καθηγητού Νικολάου Μαγγιώρου. Σας παρακαλώ, κύριε καθηγητά, να διαβιβάσετε προς τον πρόεδρο του Τμήματος καθηγητή κ. Πέτρον Βασιλειάδη και ελλογιμοτάτους  κυρίους καθηγητάς τις ευχαριστίες μου.

Ένα εγκάρδιο ευχαριστώ επίσης στους πολλούς εκείνους, οι οποίοι  έσπευσαν να μου στείλουν τις ευχές τους και  τη διαβεβαίωση των προσευχών τους,  ιδιαίτερα στους εκλαμπροτάτους  Καρδιναλίους Ταρκίσιον Μπερτόνε, Γενικόν Γραμματέα της Αγίας Εδρας, Λεονάρδον Σανδρι, Πάρεδρον της Συνόδου της Αγίας Εδρας, Αυγουστίνο Βαλίνι, πρόεδρον του ανωτάτου Δικαστηρίου της Αγίας Εδρας Segnatura Apostolica, Σαράιβα Μαρτινς Χοσε, πρόεδρον της Ιεράς Συνόδου για τις αγιονυμίες  και μακαριονυμίες των αγίων,  Βάλτερ Κάσπερ, πρόεδρον του Ποντιφικού Συμβουλίου την ενότητα των χριστιανών,  Τόμας Σπίτλικ, Αχιλέα Σισβεστρίνι, Φιορέντσο Ανζελίνι, τους Σεβασμιωτάτους  Αρχιεπισκόπους Αντώνιο Στανκιέβιτς, πρόεδρον του Αποστολικού Δικαστηρίου της Rota Romana, Φραγκίσκο Κοκοπαλμέριο, πρόεδρον του Ποντιφικού Συμβουλίου δια την Ερμηνεία του Δικαίου, Άγγελον Αμάτο, γραμματέα της Ιεράς Συνόδου για τη διδασκαλία της Πϊστεως, προς τους Μακαριωτάτους  Πατριάρχας  των Καθολικών Ανατολικών Πατριαρχείων, Γρηγόριον Γ΄των Μελχιτών, Πέτρον Νασράλα Σφαιρ, των Μαρωνιτών, Πέτρον Νεσρές 14 των Αρμενίων, Εμμανουήλ Γ΄ Ντελυ των Συροχαλδαίων, τους Μακαριοτάτους Αρχιεπισκόπους Καρδινάλιον Λουμπομίρ Χούζαρ, των Ελληνοκαθολικών Ουκρανών, Λουκιανόν Μουρεσαν των Ελληνοκαθολικών Ρουμάνων, τους Καθηγουμένους Μοναχικών Ταγμάτων, τους αξιοματούχους της Αγίας Έδρας, και  τόσους παλαιούς μαθητές μου, Καθολικούς και Ορθοδόξους, κληρικούς και λαϊκούς.  

***************************************************

Τέλος, θεωρώ αυτήν την ώρα ιερότατο καθήκον να απευθυνθώ όλως ιδιαίτερα στον προκάτοχο μου, Σεβασμιώτατον Επίσκοπον Γρατιανουπόλεως κ.κ.  Ανάργυρο, τον οποίο καλούμαι να διαδεχθώ. Αισθάνομαι την ανάγκη να σας ομολογήσω,  Σεβασμιώτατε, ότι δεν έχω ούτε την πνευματικότητα και την αγιότητα του βίου σας, ούτε τον πατρικό μειλίχιο χαρακτήρα σας,  γι’ αυτό  και σας ζητώ να με στηρίξετε με την προσευχή, την πνευματικότητα, την αγιότητα και την πολύτιμη  συμβουλή σας. Επί τριάντα τρία χρόνια ποιμάνατε εμάς τα πνευματικά σας τέκνα με άκρα υποδειγματική  ταπεινότητα, πατρική αγάπη, σύνεση, διακριτικότητα και αποφασιστικότητα. Η ποιμαντική σας πείρα θα είναι για μένα στυλοβάτης πορείας. Η Εκκλησία και η Εξαρχία σάς οφείλει πηγαία αναγνώριση και υική ευγνωμοσύνη, και γι αυτό ακριβώς το όνομα σας θα συνεχίσει να  μνημονεύεται κατά τη Θεία Λειτουργία και τις Ιερές Ακολουθίες μετά το όνομα εμού του αναξίου διαδόχου σας.  Σας ζητώ να με ευλογήσετε, να ευλογήσετε αυτό μικρό χριστεπώνυμο πλήρωμα της Ελληνικής Καθολικής Εξαρχίας, σήμερα πλέον πολυεθνικό, το οποίο θα συνεχίσει να σας περιβάλει με τιμή και σεβασμό.